Cinco medios de transporte

Na het afscheid van de familie Irazusta-Depetris en vrienden op het busstation van Cordoba zijn we noordwaarts gereisd richting Salta. De busrit van dik 12 uur kwamen we in een bewolkt Salta aan. Het starttarief van de taxi maakte het een klein beetje goed, slechts €0,50. Na lekker gedoucht te hebben in het hotel brak het zonnetje door en hebben we de stad verkend. Het hotel lag zeer centraal waardoor alles op loop afstand was. Salta is een klein knus plaatsje dat een paar bezienswaardigheden heeft. Maar het is vooral het startpunt van onze rondreis met een gehuurde auto. Er waren wel 28 auto verhuur bedrijven om uit te kiezen. Na een klein prijsvergelijk hebben we gekozen voor een auto met iets meer bodemvrijheid en veerweg, en is onze keus gevallen op een Ford EcoSport.
De volgende ochtend zijn we rond 9 uur vertrokken in noordelijke richting. Er waren twee mogelijkheden, de autosnelweg of de bergpas. Dat was uiteraard geen moeilijke keuze, we zijn op vakantie en nemen dus lekker de toeristische route. We hebben heel veel verschillende landschappen gezien: stad, jungle en bergen. En de laatste in eigenlijk alle kleuren die je maar kan voorstellen. Op aanraden van de familie uit Cordoba zijn we naar een huisje in de bergen van Tilcara gereden. Met uitzicht op de rivier en prachtig gekleurde berg aan de overzijde was dit geen straf na een mooie rit. Na de spullen gedropt te hebben zijn we richting de grens van Chili gegaan. Wel diende eerst een onbeschrijfelijk afwisselend mooie bergpas getrotseerd te worden. Jacko was voor het eerst passagier op dit soort wegen. Voor zijn gevoel werd er zeer rustig gereden, maar het tegendeel zal later bewezen worden. Na het hoogste punt van de pas getrotseerd te hebben, 4170 meter, werd de afdaling naar de zoutvlaktes ingezet. Hier hebben we meerdere mooie foto's en filmpjes gemaakt, welke bij terugkomst zeker gezien mogen worden.
Nadat de weg heen goed verkend was, dacht Jacko in recordtijd terug te rijden. Het motto was vol gas naar boven, dit is zeker nagekomen. Alleen bleek het gevoel voor snelheid absoluut niet te kloppen met de stand van het gaspedaal. De auto had geen lucht vanwege de hoogte, dus werd de rustige rijstijl van Annette hier ook door verklaard. We werden op de terugweg achterna gezeten door een heftige onweersbui, hierdoor konden we helaas de kleuren zeven kleurige van de berg bij Purmamarca niet in volle glorie aanschouwen. Deze is namelijk het mooist met zon.
Op aanraden van onze enthousiaste huisjes eigenaar wilde we de woensdag de route verder noordwaarts in zetten richting Bolivia. Afgeremd door enige last van hoogteziekte hebben we eerst lekker bij het huisje in het zwembad vertoeft. In de tweede helft van de middag zijn we alsnog richting Bolivia gereden. Halverwege zijn we haaks rechtsaf geslagen om de terrein capaciteiten van onze Ford te testen. Op een hoogte van zo'n 4300 meter in de bergen is de bergrug van 'Serranía de Hornoeal' het mooist te zien. Lang niet zo bekend al de bergen bij Purmamarca, maar naar onze mening indrukwekkender. Dit zeker door de route er naartoe. Een gravel/ stenen pad wat de eerste 15 km lichtelijk klom, maar de laatste 10 km een grootte off-road bergpas was. Hierbij kregen we toch wel een aardig Dakar gevoel. Op de terugweg naar beneden hebben we nog een echte local op gepikt. Dit oude mannetje woonde al 28 jaar op deze bergrug, wat voor hem, zonder auto, op ruim 4 uur lopen van de bewoonde wereld lag. Onze lift werd dus zeer op prijs gesteld.
De volgende ochtend zijn we net na zonsopgang in zuidelijke richting vertrokken. We konden deze streek niet verlaten zonder de wijnregio bij Cafayate bezocht te hebben. Normaal gesproken was dit een rit van een uurtje of 5. Helaas werden we opgehouden door protesterende mensen die weg 2 uur versperde. Nadat ze door de oproer-politie aan de kant waren geveegd konden we eindelijk weer door rijden. Bijna bij onze eindbestemming aangenomen dachten we de shortcut off-road te nemen, wat ruim 30 km zou schelen. Met nog 4 km te gaan stuitte we op een rivier die de complete weg had weggespoeld. Dit resulteerde uiteindelijk in nog 1 uur extra omrijden. Gelukkig liet de nogmaals prachtige ligging van ons verblijf tussen de wijnvelden op een buitenhuis dit allemaal weer snel vergeten.
Uiteraard hebben we in dit prachtige wijngebied meerdere wijnen geprobeerd. Maar ook hebben we zeker van de omgeving genoten.
De vrijdag ging alweer de vlucht naar onze vierde bestemming: de watervallen bij Iguazu. Slechts een vlucht van anderhalf uur. Gelukkig mochten we mee, want door de enige security guard op het vliegveld werd ons selfie-stokje aangezien voor gummiknuppel. Na enkele Spaanse handgebaren van Jacko mochten we toch doorlopen.
Door onze late aankomst in Iguazu niet veel van de omgeving kunnen zien, en direct door naar ons hotel gegaan. De volgende dag vroeg eruit om de hele dag in en rond de watervallen te spenderen. Wachtende bij de bushalte, bij de bus die niet kwam, ontmoeten we mr. en mrs. Texas. Samen met hun met de taxi maar naar het park gegaan. Gezellig kunnen kletsen in de auto om in het park weer ons eigen weg te gaan. In het park met een vrachtwagen naar de speedboat gebracht. Onderweg de eerste wilde toucan gespot. Met de speedboat tot onder de watervallen gevaren. Alles gaaf kunnen vastleggen met de GoPro, zo kunnen we toch zeker bewijzen dat we een echt nat pak hebben gehaald. En niet lafjes aan de zijlijn hebben gestaan.
Toch waren de watervallen van de zijlijn en bovenkant ook heel indrukwekkend.
Na een rustdag bij het zwembad en schaatsen kijkende in het hotel gaan we maandag van land wisselen om de watervallen ook nog van de Braziliaanse kant te kunnen bewonderen.
Vanuit daar zullen we woensdagochtend vroeg onze vlucht hebben naar Manaus hebben, op naar de spinnen zou Annette zeggen;).

En nog Afsluitend speciaal voor de verkeerskundigen die deze blog lezen, de 7 Argentijnse verkeerfeitjes van Jacko over Argentinië:

De factor 1,5:
Als reisgids hebben we de lonely plannet mee. Hierin staan vele prijzen vermeld. Door de inflatie en enorme stijging van de wisselkoers kunnen al deze prijzen met anderhalf vermenigvuldigd worden. Dit is exact zo met de verkeerssnelheden. Doorgaande wegen staat een bord van 60, 90 is een prima snelheid. Lange rechte stukken is 80 aangegeven, 120 kan dan zonder probleem. Factor 5 is ook gehaald, maar we gaan natuurlijk niet zeggen bij welk bord dat was!

Politie
Tsja, aanwezig, maar doen eigenlijk niks. Rijden constant met hun zwaailampen aan. Eerst dachten we nog, oppassen en aan de kant gaan. Maar dat deed niemand, dus wij paste ons maar aan de locals aan. Annette is nog wel een keer gestopt bij een controle, ondanks dat ze officieel geen rijder mag zijn en dit ook op de aan hun gegeven papieren stond werd vooral het rijbewijs bewonderd en mochten we daarna weer doorrijden.

Inhalen in stad
Laten we het maar passeren noemen, beetje toeteren van hier kom ik, gaat perfect. Links, rechts, maakt allemaal niet uit.

Strepen op de weg
(Diepe zucht) laten we beginnen met de niet doorgetrokken steppen. Passeren prima mogelijk. Dan dezelfde streep met daarnaast een doorgetrokken streep. Eigenlijk geen verschil. En dan de doorgetrokken streep. Op de bergweggetjes hielen we er 50-50 links en rechts van aan. Dit brengt ons bij mijn volgende puntje.

Circuit style
Aangezien er hier bijna niemand op de weg is, en de meeste bochten goed overzichtelijk zijn reden we alle bergweggetjes heerlijk buiten-binnen-buiten. Met de enorme potentie van de Ford werd menig local, en zelfs Subaru Impreza's zoek gereden.

Vol gas
Record was ruim 10 minuten het gaspedaal door net schutbord heen drukken. En toch kwam de snelheidswijzer van de Ford niet boven de 110. Berg op bij een hoogte van 3km krijgt hij toch niet echt genoeg lucht om hard vooruit te gaan.

Wegen die op de kaart staan, bestaan lang niet altijd (helemaal)
Google maps is handig om als kaart bij je te hebben. Zo kan je een beetje inschatten hoe wegen lopen. Alleen dan moeten ze wel bestaan. Er is namelijk geen verschil tussen snelweg, doorgaande weg, gravel pad of pad door een on-doorgaanbare rivier.


We willen iedereen nog bedanken voor de leuke reacties, en hopen dat jullie net zo van deze blog hebben genoten. We zetten het weblog nu alvast online, aangezien we niet zeker weten of we voordat we de Amazone in gaan nog internet hebben.