Viejos en Argentina

Deze keer een weblog door Jack en Coby, de ouders van Annette, die haar een weekje bezochten in Cordoba. Met Jacko, haar broer, hebben we regelmatig contact via skype en mail, maar nu dus een bericht voor jullie allemaal.

Na op 15 februari uit Nederland te zijn vertrokken, hebben we een aantal dagen in Buenos Airos doorgebracht. De overgang was groot, niet alleen qua temperatuur: 30 graden in de stad is wat anders dan nu in Nederland, maar ook qua cultuur. De stad oogt ondanks haar grootte relaxed. De helft van de auto’s zijn taxi’s en het verkeer is 90% éénrichting. Volgens Jack staan er in de stad BA met 3 miljoen inwoners, in totaal minder stoplichten dan in Amsterdam. Met metro (kosten 1,1 pesos = 22 cent) en taxi hebben wij de stad verkend. De grootste indruk maakte het Theater Colon, een prachtig gerestaureerd theater uit 1880, dat wij bezochten tijdens de enige regenochtend die wij tot nu toe hebben gekend.

Vervolgens zijn wij met het vliegtuig 2800 km zuidwaarts gegaan naar Patagonië. Eén van de beroemste plekken is El Calafate. Het is te vergelijken met Valkenburg. De omgeving is prachtig met ontelbare gigantische gletschers. Deze groeien per dag 40 cm aan maar breken ook weer af met donderend geweld. Op één van de dagen voeren wij de hele dag over de meren, langs de 3 grootste gletschers. Wij hadden het geluk om een hele grote afbraak te zien, die volgens de kapitein maar één keer in de 2 jaar voorkomt. Werkelijk geweldig: het kraakt, knalt, ijsblokken vallen naar beneden in het water en de boot moet met de kop op de golven om deze niet om te laten slaan. Wel is het heel koud bij zo’n ijswand van wel 40 meter hoog. Jack heeft dus al een hele nieuwe hoofdhuid maar kon zich helemaal uitleven met zijn fototoestel.

Om ook nog wat aan onze conditie te doen, hebben we 2,5 dag gewandeld in een iets (220 km – 4 uur met de bus) noordelijker gelegen natuurgebied. El Chaltén, is een stadje dat in 1985 is ontstaan, speciaal voor wandelaars en klimmers naar de hoge spitse toppen van Fitz Roy en El Torre. Omdat we het gigantisch troffen met het weer, hebben wij deze helemaal kunnen bewonderen na wandelingen van een uur of 4 enkele reis.

De reis terug naar het noorden naar Annette verliep niet zo vlot. Door een staking van het luchthavenpersoneel 2 dagen voordat wij moesten vliegen, was er een groep gestrand op het vliegveld in El Calafate. Zij gaven aan dat als zij die dag niet zouden vliegen, er niemand zou vertrekken. De informatie aan de wachtenden was slechter dan de NS ooit heeft verstrekt, dus lange tijd waren wij in onzekerheid of wij wel weg konden. Uiteindelijk werd onze vlucht omgeboekt en vertrokken we 5 uur later, maar het geluk was wel dat we een nooduitgangplek hadden en Jack zijn benen kwijt kon. In Buenos Airos zouden wij met de bus doorgaan naar Cordoba (10 uur) en wij konden nog net de laatste bus om 22.25 uur te pakken krijgen. Zeer comfortabel reisden we en werden zaterdagmorgen door Annette en haar moeder opgewacht: een heerlijk weerzien.

Cordoba is groot, dus moesten we een half uur met de auto naar het huis van Annette. Daar konden we ons lekker opfrissen en wat uitrusten. ’s Middags hadden we de beroemde asado: een bbq buiten. De hele familie: broers, zussen, neven en nichten, waren aanwezig en zo zaten we erg gezellig te babbelen. Annette was heel relaxt aan het vertalen voor ons, maar ook rechtstreekse communicatie was mogelijk omdat een aantal ooms en tantes engels en frans praatten. Ook opa en oma waren van de partij en met oma onderhield Coby zich met handen en voeten. Annette’s moeder werkt met haar 2 broers en zuster, samen in het familiebouwbedrijf dat opa heeft opgezet. Het is een hele hechte en warme familie en voor ons ontzettend leuk om te zien hoe Annette, na 3 weken hier te verblijven, een plekje heeft gekregen. De oudste zus van Annette zit sinds januari in België als uitwisselingsstudent. In Argentinië moet je een jaar gastgezin zijn, als je kind een jaar uitwisselingsstudent is.

De dagen daarna had Annette verschillende uitstapjes geregeld van citytour tot bezoek aan haar spaanse les en school. We bleven de eerste 3 dagen in Cordobá en trokken daarna de provincie in waar we in prachtige huisjes (Cabaña) logeerden. Deze huisjes hadden geweldig uitzicht omdat zich rondom Cordobá verschillende bergruggen bevinden. De laatste nacht hebben we bij Annette in huis gelogeerd, voordat we vanavond weer met de bus naar het noorden van Argentinie, Salta vertrekken en daarna nog de watervallen van Iguazu zullen bezoeken. We zullen jullie geen verslag van dag tot dag doen maar enkele bijzondere ervaringen beschrijven. Een daarvan was de asado met Annette’s familie.

Een andere was het op het laatste moment georganiseerde bezoek aan het opvanghuis voor kankerpatiëntjes en hun vader/moeder, het Ronald Mc Donaldhuis en het grootste regionale kinder(kanker)ziekenhuis in Cordobá. We zouden in de namiddag wat drinken met twee Rotarians maar tijdens ons bezoek aan een winkelcentrum, kreeg Annette een telefoontje (mobieltjes zijn hier ook niet weg te denken) dat we ook nog wat gingen bezoeken. Heel indrukwekkend was het om te zien en te horen hoe door een samenwerking van overheid met sponsoren dit ziekenhuis zich de afgelopen 5 jaar had ontwikkeld. Met vrijwilligers wordt er ook een heel programma gedraaid voor de kinderen. Mogelijk kunnen Annette en andere uitwisselingsstudenten hierin ook een rol spelen.

Coby heeft ook nog haar verjaardag gevierd en wel bij Flor thuis. Het toeval wilde dat ook Matteo, Flor’s broertje, 7 jaar werd en dus hadden wij dubbel feest. Het was ontzettend leuk om Flor en haar vader weer te zien en nu ook Flor’s moeder, broertje, zusje en haar vriend te ontmoeten. Wat hebben we wat afgelachen: Jack spreekt al een aardig woordje spaans naast de beroemde Paloma Blanca. In een hele ontspannen sfeer ’s avonds pizza en empanada’s gegeten en natuurlijk een reusachtige taart voor Matteo en Coby aangesneden en deze met champagne verorbert.

De volgende dag werden we door Flor rondgeleid en bezochten we onder andere een hoog punt waarvandaan je kunt parapenten. Op de hobbelige weg naarboven had Coby overmoedig (het zou toch wel niet kunnen) gezegd dat zij op haar 54ste wel wat bijzonders wilde doen en dus wel wilde springen. Maar jullie begrijpen het al: het weer was prachtig, de omstandigheden geweldig en dus gingen Coby, Annette en Flor ieder een half uurtje de lucht in. De start is het lastigst en daar kan Annette over meepraten. Alle instructeurs wilden wel met haar springen alleen was zij een halve kop groter dan haar instructeur. Tijdens het starten vielen zij en werden door de parachute meegesleurd. Het resultaat: een kapotte jeans en vele schaafwonden aan handen, voeten en gezicht, tand door de lip en een bloeduitstorting op haar kaak. Toch is zij weer gestart, na 1001 excuses, een slokje water en met hulp van andere instructeurs. Coby zag het voor haar ogen gebeuren, maar haar instructeur had 22 jaar ervaring en al meer dan 5000 sprongen gemaakt, had geen keus en moest gewoon door. Het was een onvergetelijke ervaring om te vliegen in de lucht (onder ons zat ook een adelaar). We keken heel ver uit, vooral omdat de thermiek ons cirkelend meer dan 1000 meter hoog bracht. Tijdens de daling was Coby’s maag echter niet sterk genoeg, iets wat vaker gebeurd. Toch zou zij het ondanks haar hoogtevrees, zo weer doen. Jack heeft alles op de gevoelige plaat vastgelegd, zodat jullie dit binnenkort ook kunnen bewonderen.

Er is zoveel te vertellen maar nog langer willen wij dit weblog niet maken. Het is geweldig in dit land van Annette te zijn en een stukje van haar leven hier te ervaren. Het is in één woord: onvergetelijk. Niet alleen voor Annette maar ook voor ons door de combinatie van vakantie en verblijf bij haar, met al haar Argentijnse contacten. Het is namelijk ongelofelijk hoe veel mensen zij al ontmoet heeft. We zouden niet willen zeggen dat Annette veranderd is, zij heeft zich alleen in een hoger tempo dan thuis verder ontwikkeld en dan met name in de omgang met anderen: geweldig! Zoals Annette voor ons een auto huurt (wij zitten erbij en kijken toe), ons zonder kaart door Cordobá leidt (een stad van 27 bij 27 km met 1,8 miljoen inwoners), de directeur van het kinderziekenhuis benadert of gewoon omgaat met haar gastgezinsleden.

Fijn Annette, dat je dit met ons hebt gedeeld. We zullen je de komende 4 maanden missen maar je met een gerust hart achterlaten in dit imposante en mooie land. Tot 15 juli! En Jacko, tot over 1,5 week, dan zijn wij weer thuis.

Liefs en hartelijke groeten, Jack en Coby